HM Sneek - ervaringen

Laat ik beginnen met : BEDANKT ALLEMAAL

Bedankt voor de donaties, de support en de onwijs lieve berichten na het uitstappen tijdens de HM.

Dan nu: de day after

Nogmaals een day after. Maar dit keer eentje met minder euforie en juist eentje met een zure nasmaak. Want helaas - zoals al op de social media beschreven, heb ik helaas de halve marathon niet uit kunnen lopen. Bij km 15 heb ik het moeilijke besluit genomen om uit te stappen en mij naar de finish te laten brengen. Voordat ik daar meer over vertel terug naar het begin!

Het was een lange dag, die maar niet voorbij leek te gaan. Aangezien we om 19:00 uur zouden starten, hoefde ik pas om 16.15 uur bij huis weg. Vanaf huis stopten we twee keer om de hele club op te halen en daarna begonnen we aan onze reis naar Sneek. Zo'n 45 minuten rijden zou dit zijn. Bij Sneek volgden we de parkeerbordjes, maar die hielden ineens op. We namen 3x dezelfde rotonde, op zoek naar de juiste afslag. De 3e keer was het juist. Daarna belanden we in een file van auto's om het parkeerterrein op te mogen. Blijkbaar was er 1 in- en uitgang, waardoor er om en om auto's mochten op- en afrijden. Ook dit koste ons extra tijd. Daarna snel naar de bussen, t-shirts ophalen, even naar toilet en dan naar de bus. Bleken we in de allerlaatste bus te zitten, die ook nog eens te laat bij de start aankwam.

Na 30 minuten arriveerden we in Terherne voor de start. Het overgrote deel van de HM-lopers was al gestart. Wij startten 20 minuten later dan de rest, met een club van 40-50 man. Niet zo prettig voor mij, want dat zou betekenen dat ik vrij snel alleen zou lopen in plaats van in een groep.

Om 19.20 klonk het starschot en we vertrokken! Van Terherne richting Sneek. Bij Boere Iis stond een eerste verzorgingspunt, zo'n 5km van de start. Bij km 4 had ik al even wat gedronken, want het was erg warm langs de route! Daarna kwam we bij Oude Schouw, het viaduct over. Wat een ellendig lang viaduct. Achteraf gezien had ik het hier al zwaar, maar eenmaal 'berg af' ging het weer wat beter. We draaiden de weg af en kwamen langs het kanaal uit. Eindelijk een beetje verkoeling, en ik kon een prettig tempo vinden. De meneer waarmee ik sinds Terherne liep was compleet verdwenen, en ik was praktisch alleen langs het kanaal. Alleen enkele campers hielden mij gezelschap. Bij deze km's, 8 en 9 uit mijn hoofd, begon ik al meer te wandelen dan me lief was. Eigenlijk al signalen voor de rest van de route, maar ik probeerde het nog te negeren. Ik rende door tot km 10 waar weer een verzorgingspost was. Even wandelen en drinken, en weer door..

Hier kwam echter de eerste marathon loper mij voorbij. Een fietser die schreeuwde dat ik aan de kant moest gaan, en daarna, kwam met 20km per uur een loper mij voorbij. Ik ging op dat moment nog maar 7km per uur, dus dat verschil was gigantisch! Op dit punt besloot ik ook mijn einddoel (binnen 3 uur) los te laten en mij te richten op het uit lopen.

Km 11 - zere knie, verdorie ik dacht dat dit al voorbij was

Km 12 - Hmm de pijn trekt door naar de bovenbenen, heupen en rug. Rennen wordt steeds lastiger.

Km 13 - Nog eventjes en ik ben bij 15km de volgende verzorgingspost en support van pap.

Km 14 - het gaat echt niet meer, ik wandel meer dan dat ik ren. Rennen gaat per 100 meter en dan weer wandelen. Waar is iedereen? Waar ben ik? Hoever is het nog? Waarom doet alles zo zeer als ik ga rennen? En ook: nog een klein stukje tot de post, maar waarom duurt dat stukje zo lang?

Km 15 - de verzorgingspost. De laatste 100 meter ben ik de wanhoop nabij. De tranen staan me in de ogen als ik mijn vader zie staan. Ik pers er nog een lachje uit voor de foto ;-).

Ik besef dat ik een keuze moet maken. Ga ik nog door, of stap ik hier uit? Ik ben te moe en wanhopig om echt goed na te denken. Ik krijg eten en drinken aangeboden maar wordt alleen maar misselijker. Is dit het dan? Is het echt mentaal en fysiek op? Het lijkt er wel op. Na de verzorgingspost lopen pap en ik nog 100 meter door en ik neem een besluit. Een zwaar en moeilijk besluit, maar ik stap uit. Ik zie het niet zitten om nog 6km met al die pijntjes en wanhoop te lopen. Hardlopen moet plezierig zijn, je moet er van kunnen genieten en het moet pijnvrij zijn. En niets van dit alles was het nog.

Ik neem een keuze; ik stap uit. Het is goed zo. Het lichaam is op, zowel fysiek als mentaal zit ik er helemaal door heen.

En nu dan? Hoe kom ik terug naar het centrum? De organisatie weet het niet. Gelukkig is pap er (thnx dad!), die mij naar het centrum terug brengt. Ongeveer een km voor het centrum moeten we de auto parkeren, we komen niet verder. Dan maar te voet. Ondertussen was het beginnen te regenen. We lopen naar het centrum en krijgen zo nog wat mee van de stad.

Per ongeluk komen we bij het parcours aan, met aan het eind het Finish bord. Ik besluit toch nog over de finish te komen, en mijn medaille op te halen. Ik vond dat wel zo verdiend na 15km rennen ;-). Dus: jas uit, parcours op en bijna fluitend over de finish. Alsof er niets gebeurd was.

En nu zit het er op. Vandaag gingen de emoties alle kanten op. Van verdriet en teleurstelling, naar trots, maar ook opluchting. Maar ook zo ontzettend moe en een zeer lijf. Corona gaat je dus niet in de koude kleren zitten. En daarnaast nog die overbelaste knie.

Blij dat het er nu op zit. Het was een lange weg naar deze HM. Gestart in juli met een eigen schema, in november overgestapt op het schema van #ikbeginvandaag. Tussendoor 3 weken wintersport (au bovenbenen), de knieblessure en in het staartje nog corona. Een hobbelige weg. Nu is het tijd voor herstel, tijd om uit te rusten. En dan weer lekker te gaan lopen, kortere afstanden of misschien een keer een langere afstand (15km) met een picknick onderweg. Plannen genoeg voor de toekomst, maar of het uitlopen van een echte HM in een evenement er één van is.. dat durf ik nog niet te zeggen. Blij met de HM in april, een DIY waarbij ik zonder tijdsdruk liep en wel kon genieten van alles om mij heen.

Nogmaals dank aan alle donateurs. Hier stopt het avontuur van mij. Morgen zal ik het bedrag mooi afronden en de actie sluiten! Op naar meer onderzoek en behandeling tegen MS.